ارزیابی تحمل به شوری در سه رقم ذرت دانه ای

حدود یک میلیون هکتار از اراضی خوزستان دچار مشکل شوری بوده و بخشی وسیعی از اراضی زیر کشت ذرت در جنوب استان در این مناطق قرار دارند. این تحقیق به منظور بررسی آثار شوری آب آبیاری بر عملکرد و اجزای عملکرد هیبرید های ذرت دانه ای طی مدت دو سال 1378 و 1379 در مرکز تحقیقات کشاورزی خوزستان (اهواز) در یک خاک سیلتی- کلی در دو آزمایش جداگانه اجرا شد. در آزمایش اول تیمارهای شوری در تمام طول دوره رشد اعمال شد. کرت های اصلی شامل چهار سطح شوری آب آبیاری 2، 4، 6 و 8ds/m و کرت های فرعی شامل سه هیبرید سینگل کراس ذرت 704، 711 و647 بود. در آزمایش دوم، اثر آبیاری با آب شور (8ds/m=ec) در مراحل مختلف رشد و نمو ذرت، شامل دوره های کاشت تا استقرار بوته ها (g1)، گل دهی و گرده افشانی (g2) و پر شدن دانه (g3)، بررسی شد. نتایج آزمایش اول نشان داد که از نظر عملکرد دانه، وزن هزاردانه، درصد باروری بلال و درصد بوته های دارای بلال، بین همه سطوح شوری اختلاف بسیار معنی دار وجود داشت و بیشترین و کمترین عملکرد دانه، به ترتیب در سطوح شوری آب 2 و 8ds/m به دست آمد. تفاوت بین رقم ها و اثر متقابل شوری و رقم از نظر عملکرد دانه معنی دار بود و بیشترین عملکرد دانه از رقم های 704 و 711 در شوری 2ds/m به دست آمد. نتایج آزمایش دوم نشان داد که ذرت در مراحل رشدی g1 و g3 به ترتیب دارای بیشترین و کمترین حساسیت به شوری است. به طور کلی هیبریدهای 704 و711 نسبت به شوری حساس تر از هیبرید 647 ارزیابی شدند، اما به دلیل پتانسیل بالاتر و بر اساس عملکرد دانه تولید شده، کاشت هیبرید های 704 و711 توصیه می شود.